BUBBLE BATH

Mad As A Hatter zaprosiła mnie do zabawy, w której po cichu chciałam wziąć udział od kiedy tylko TAG pojawił się w blogosferze. Wreszcie! Dziękuję bardzo, to chyba pierwszy TAG w którym z ogrooomną przyjemnością biorę udział.

Zaczęło się od "W pustyni i w puszczy" Sienkiewicza, które to tomiszcze połknęłam w wieku lat dziesięciu i...przepadłam. Obecnie czytam wszędzie i wszystko, litery same pchają mi się do oczu, czytam etykiety na kosmetykach, instrukcje użycia mydła do rąk i parzenia herbaty. Jestem bombardowana słowami i nie potrafię im się oprzeć. Uwielbiam zabawę językiem, w każdym tego słowa znaczeniu (osz Ty świntucho!).

O jakiej porze dnia czytasz najchętniej?

Czytam jak tylko mogę. Chwilę wytchnienia mam po położeniu Młodego do łóżka, wtedy też wreszcie mogę skupić się na lekturze. Ale jeśli książka jest ciekawa, czytam nieprzerwanie, dopóki nie skończę lub dopóki starczy mi sił.

Gdzie czytasz?

Tam, gdzie mnie nie znajdą :D Na kibelku, do śniadania, na kanapie. Uwieeeelbiam czytać w łóżku przed snem, niestety współspacz nie akceptuje. I może to i dobrze, bo przed zaśnięciem najtrudniej jest mi oderwać się od książki.

W jakiej pozycji najchętniej czytasz?

Na siedząco z poduszkami pod plecami. No, może to jest jednak pozycja półleżąca. W łóżku na brzuchu.

Jaki rodzaj książek czytasz najchętniej?

Książki oderwane od rzeczywistości. Fantastykę, ale tą z wiedźmami i równoległymi światami. Lubię trochę magii w książkach, rzeczywistość jest wystarczająco..hmm..rzeczywista.

Co czytałaś ostatnio?

"Igrzyska śmierci" Suzanne Collins, "Szklany klosz" Sylvi Plath i...trochę świńtuszenia czyli trylogię o śpiącej królewnie Anne Rice ;)

Co czytasz obecnie? Jaką książkę ostatnio kupiłaś/dostałaś?

Czytam "Cień wiatru" Zafona, a czeka już na mnie "Karaluch" Jo Nesbø.

Używasz zakladek czy zaginasz ośle rogi? Jeśli używasz zakładek, to jakie one są?

Zawsze zakładek. Są to przypadkowe skrawki papieru, jakie akurat mam pod ręką. Stara lista zakupów albo paragon. Nie przykładam do nich wagi. A ostatnio, niestety, po prostu wyłączam czytnik a po włączeniu automatycznie otwiera mi czytaną ostatnio stronę.

E-book czy audiobook?

Najchętniej papier. Niestety z racji tego, że zawsze jest cos ważniejszego do zabrania w walizkę, książki czytam w formie elektronicznej na czytniku. Audiobooki lubię, uczą mnie słuchać i umilają czas podczas nudnych domowych czynności, jak wieszanie prania czy sprzątanie. Książkę dobrze przeczytaną przez aktora można odebrać zupełnie inaczej, niż przeczytaną samemu. Tak było w moim przypadku ze "Sto lat samotności" Marqueza. Mistrzowskie wykonanie.

Jaka jest twoja ulubiona książka z dzieciństwa?

Lubiłam serię "Poczytaj mi mamo", pamiętam, że katowałam "Daktyle" Danki Wawiłow nieustannie. Kupiłam nowe wydanie Młodemu, niestety, nie podziela mojego entuzjazmu. Już nie. Choć "Daktyle" zna na pamięć ;)

Którą z postaci literackich cenisz najbardziej?

Niewątpliwie Scarlett O'Hara. To była babka z cyckami w górze! Nauczyła mnie, 12.latkę, co to znaczy być kobietą. Bridget Jones pokazała mi, że jestem normalna i nie tylko ja mam tak samo, jak ona. Duże wrażenie zrobiła na mnie także bohaterka "Tańca czarownic" J. Gregson - Sari. Za to, że potrafiła wziąć sprawy w swoje ręce. No i Katniss z "Igrzysk śmierci" Suzanne Collins. Cenię w literaturze kobiety. Silne i zdecydowane, które nie daja się wcisnąć w gorsety powinności i wiedzą, czego chcą.

A teraz bonus dla wytrwałych (do wytrwałych świat należy!). Piosenka, która wlazła mi głęboko pod skórę, opętała umysł i nie mogę się uwolnić. Słyszę ją w myślach, gdy zasypiam. Pomaga mi w małych koszmarach dnia codziennego, choć teoretycznie nie powinna. Jest wielkim nieporozumieniem fakt, że tak późno ją odkryłam. Trochę jestem zazdrosna, ale dzielę się moim muzycznym skarbem. Plus fantastycznie zmontowany klip, choć jakość kiepska.

The Pixies "Hey"

"must be a devil between us

or whores in my head

whores at my door

whores in my bed"

Jestem słowami. Słowa płyną ze mnie strumieniem kiedy milczę. Wysypują się z kieszeni, z otwartej torebki, idę po dywanie z liter. I milczę. Nawet dobra książka nie jest w stanie mnie obudzić. Odkładam z rezygnacją i zabieram się (o zgrozo!) za krawieckie przeróbki firan. W towarzystwie wina, bowiem na trzeźwo przeróbek krawieckich nie zniesę. Jestem z tych, co wiozą płaszcz z odprutymi guzikami przez pół Europy, żeby krawcowa zrobiła z tym porządek. 

Mogłabym napisać o tym, jak lubię szum morza i deszcz na policzkach, kiedy pokonuje rano trasę parking-biuro, osiągając coraz lepszy czas na krótkich dystansach. Gdybym była szczęśliwa mogłabym napisać, jak cudownie grzać się w deszczowy wieczór przy ogniu kominka, z tym jedynym przy boku. Mogłabym napisać, jak Młody zaskakuje mnie co dnia swoją wizją świata. Bo wiem już, że gdy dorośnie będzie supermanem, bokserem i gwiazdą piłki nożnej jednoczesnie, tak, żebym mogła go oglądać w telewizji. I że uważa karierę pirata za zajęcie bez przyszłości, choć szanuje wybory swoich kolegów z przedszkola. Mogłabym w sumie dużo o nim pisać. O tym jak idzie za mną do szatni w przedszkolu i, ukryty za wieszakami z kurtkami, domaga się ode mnie buziaków na dowidzenia. Jak z przejęciem biegnie do okna gdy wychodzę  i macha mi swoja małą, poklejoną od płatków sniadaniowych z mlekiem rączką, wysyła pocałunki dopóki nie zobaczy mnie odjeżdżającej w stronę enigmatycznej, w jego pojęciu, pracy. Mogłabym napisać o tych wszystkich historiach, którymi bombarduja mnie ludzie wokół. Ludzie, którzy uważają moje milczenie za przyzwolenie na pozbywanie się szamba własnego dzieciństwa. O matkach sukach, które powinno się sterylizować zaraz po urodzeniu pierwszego dziecka. I o ojcach skurwielach, którym jaja powinno sie obciąć przy samej szyji. Mogłabym tez napisac o "Igrzyskach smierci" które zafascynowały mnie od pierwszego do ostatniego słowa.

Ostatecznie mogłabym pokazać jakiś lakier.

Ale nie mogę. Słowa z trudem układają sie w zdania, a te znów nie chcą ułożyć się w moje historie. Pływam w wannie pełnej liter, które złowione w sieć nie potrafią stworzyć logicznego sensu. A jak już się w coś ułożą, to powstaje z tego depresyjny bełkot.

Gdzieś ostatnio przeczytałam, że czasami danie komuś drugiej szansy jest jak danie mu do ręki drugiej kuli, bo za pierwszym razem cię nie trafił. Poważnie rozważam zapisanie się na strzelnicę. Hola, Rosario!

                                                                     

Lisa Scottoline

No, ale ogólniejak się nad tym zastanowić :

Powinnam chyba zacząć jak Bridget Jones.

Nie wiem dlaczego wtedy postanowiliśmy do siebie wrócić. Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Ja weszłam wiele razy, mimo że woda przeważnie była zimna i burzliwa i naprawdę nie szło nawet spokojnie popływać. Może po prostu za mało siebie jeszcze zraniliśmy, był niedosyt podłości i zostało jeszcze trochę tego śmiesznego zaufania, które przecież trzeba było zniszczyć do końca.

To jest trochę jak z piciem albo ćpaniem. Trzeba sięgnąć dna, żeby odbić się i wyjść na prostą. Albo utonąć.

Na razie pływam przy dnie. Młody zaczął regularnie moczyć się w nocy.

Mieszkamy w dużym pięknym domu, domku-marzeniu, który mieliśmy wypełnić dziećmi. Miała być rodzina, wspólne święta, dużo śmiechu i radości. Gdzieś w tym wszystkim umknęło mi, że radość jest w ludziach, a nie w przedmiotach jakimi się otaczają. I że marzenia powinny być wspólne, bo w końcu kochać to znaczy patrzeć w tę samą stronę.

Zdaję sobie sprawę, że to jest jak rekonwalescencja po operacji. Boli, potem przechodzi, a na koniec zostaje blizna, która czasami rwie na zmianę pogody. 

Ile razy można łatać serce?